فرض کن حضرت مهدی عج به تو ظاهر گردد:

ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق اوهست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه وسالم  ز همه داراییت،

داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟

آگهی بر عمل خویش تو بیش از دیگران؟

امام حسین علیه السلام فرمودند:

همانا مردمان بنده ی دنیایند ، دین لقلقه ی زبان آنهاست و هرجا منافعشان بیشتر تأمین شود آن را می چرخانند و چون به بلا آزمون شوند آنگاه دینداران اندکند.

تحف العقول،ص245

امام محمد غزالی طوسی می گوید: خداوند متعال در تورات می فرمایند:

ای بنده ی من! آیا شرم نمی کنی از اینکه اگر نامه ی برادری به دست تو رسد درحالیکه تو در راه باشی، بایستی یا بنشینی ویک یک کلمات آن را با دقت بخوانی وتأمل بکنی واین کتاب من «قرآن» ، نامه ای است که به توفرستادم تا آن رابا دقت وتأمل بخوانی ودستورات آن را بکار بندی از آن اعراض می کنی، آن را نمی خوانی، به کار نمی بندی واگربخوانی در آن تأمل ودقت نمی نمایی.

کیمیای سعادت ،ج1 ،ص243

شخصی نزد امیرمؤمنان على (ع) از اجابت نشدن دعاهایش شکوه کرد و گفت با اینکه خداوند فرموده دعا کنید من اجابت مى کنم ، چرا ما دعا مى کنیم و به اجابت نمى رسد ؟! امام در پاسخ فرمودند: «اِنَّ قُلُوبَکُم خانَت بِثَمانِ خِصالٍ

دلهای شما در هشت چیز خیانت کرده است

ـ خدا را شناخته اید اما حق او راچنان که باید ادا نکرده اید، به همین دلیل شناخت شما سودى بحالتان نداشته ـ

به فرستاده او ایمان آورده اید سپس با سنتش به مخالفت برخاسته اید پس ثمره ایمان شما کجا است ؟

ـ کتاب او (قرآن) را خوانده اید ولى به آن عمل نکرده اید، گفتید شنیدیم و اطاعت کردیم سپس به مخالفت برخاستید ـ مى گوئید از مجازات و کیفر خدا مى ترسید، اما همواره کارهائى مى کنید که شما را به آن نزدیک می سازدپس کجاست ترستان؟
ـ مى گوئید به پاداش الهى علاقه دارید اما همواره کارى انجام مى دهید که شما را از آن دور مى سازد
ـ نعمت خدا را مى خورید و حق شکر او را ادا نمى کنید ـ به شما دستور داده دشمن شیطان باشید ادعاى دشمنى با شیطان دارید اما عملاً با او مخالفت نمى کنید.

ـ عیوب مردم را نصب العین خود ساخته و عیوب خود را پشت سر افکنده اید . با این حال چگونه انتظار دارید دعایتان به اجابت برسد؟ در حالى که خودتان درهاى آنرا بسته اید؟

بحارالانوارج93ص376

و تو ای خواهرم

قبل ازهرچیزی دشمن از سیاهی چادر تو می ترسد تا سرخی خون من اینچنین باش تا مرید حضرت زینب سلام الله علیها باشی

شهید امیر ممسنی

 امام علی(ع) می فرمایند

 لاتُدرِکُُه ُالعُیُونَ بِمُشَاهَدَةِ العِیَانِ وَلکن تُدرِکُهُ القُلُوبُ بِحَقَائِقِ الإِیمَانِ

 چشمها هرگز او را آشکارا نمی بینند؛امّا قلبها در پرتو ایمان راستین او را در می یابند.

 نهج البلاغه، خطبه179

                 
درزمان رسول خدا(ص)شخصی بود به نام سعد،بسیار فقیربود،همیشه در نماز جماعت همراه پیامبر(ص) بود،غریبی وفقر او پیامبر(ص) را بشدت ناراحت می کرد به سعد فرمودند: اگر چیزی بدستم برسد تو را بی نیاز می کنم،مدتی گذشت چیزی به او نرسید،غمگین شد،خداوند  جبرئیل را با دو درهم بسوی او فرستادبه پیامبر (ص)عرض کرد:این دو درهم را به سعد بده وبگو با آن تجارت کند،دودرهم رابه سعد داد،سعدهمراه  پیامبر(ص) به مسجدرفت نماز ظهروعصر راخواندبعد از نماز،سعد رفت به تجارت مشغول شد به قدری این دو درهم برکت داشت که هر کالایی باآن می خرید سود فراوان می کرددنیا به او روی آورداموال وثروتش زیاد شددر کنار مسجد به خریدوفروش مشغول شد،کم کم پیامبر(ص)دید  بلال وقت نماز را اعلام کرده  ولی سعد سرگرم خریدوفروش است نه وضو گرفته ونه برای نماز آماده می شودپیامبر(ص)به او فرمود :ای سعد دنیا تورا از نماز بازداشت،سعدگفت چکارکنم؟ثروتم را تلف کنم؟به این مرد کالایی فروخته ام می خواهم پولش را بگیرم،پیامبر(ص)شدیدتر از زمان فقر او ناراحت می شودجبرئیل نازل می شود به پیامبر(ص)عرض کرد:آیاحالت اولی اویعنی فقروتوجه به عبادت اورا دوست داری یاحالت دوم بی نیازی ولی توجه نکردن به عبادت .پیامبر(ص)فرمود:حالت اول چراکه حالت دوم باعث شدکه دنیایش،دینش راازبین ببرد.جبرئیل گفت: آن دودرهم راکه به او قرض داده بودی از او بگیروضع او به حالت اول برمیگردد،به سعد فرمود:آیا نمی خواهی دو درهم مرا بدهی؟سعدگفت: به جای آن200درهم می دهم، پیامبر(ص)فرمود :همان دو درهم را می خواهم،دو درهم رابه پیامبر(ص)داد ازآن پس دنیا به اوپشت کردتمام اموالش کم کم از دستش رفت وزندگیش به حالت اول بازگشت.

این داستان هشداری است به کسانی که دلبستگی به دنیا دارند ودنیا را هدف می دانند،غافل از اینکه دنیا وسیله است برای آخرت ودلبستگی افراطی به دنیا مانع یادخدا می شود.

منبع:گناه شناسی ص183ـ186                 

امام صادق (ع)می فرمایند:

«کُونُوا لَنا زَینَاً وَ لاَ تَکُونُوا عَلَینا شَیناً»

زینت ماباشید وننگ مانباشید.

وسائل الشیعه،ج12،ص8.

سفری آرام است به سوی او اما خوابی سنگین در سر ما.قلبمان به یاری اومی تپد اما برای غیر او،چشمانمان باز است اما نمی بینیم،راهمان وسیع است اما پانمی گذاریم،گوشهایمان ندای محبت او را نمی خواهد  که بشنود.
اومشتاقانه منتظرماست اما نمی خواهیم که بدانیم وبپذیریم.چقدرتلخ است با خود دروغ بگوییم وسر در
زیر خروارها خاک غفلت فروبریم وروزنه های نور الهی را نبینیم.تاکی اینگونه به سر بریم؟
 به  خودمان ستم کرده ایم اما نمی دانیم.ای کاش بزودی بیدار شویم.آسان است اما اگر بخواهیم که بیدار شویم.
این سخن خداوند سبحان با ما بندگان است که می فرماید :قلوب  لایفقهون بها ولهم اعین لایبصرون بها ولهم آذان لایسمعون بها اولئک کالانعام بل هم اضل اولئک هم الغافلون«سوره اعراف.آیه179»
بیایید چشمانمان  را با آب توبه،لبریز از عطش نگاه به ذات پاکش کنیم وبودنش را درکنار خویش با تمام وجودحس کنیم،خدایی که خود می فرماید :نحن اقرب من حبل الورید«سوره ق.آیه16»
شبها در حریم نگاه او باخلوت دلمان، اظهار بندگی کنیم تاکم کم چشمانمان زمزمه ی  نگاه او را برای لحظه ای  تا همیشه تجربه کند وبیقرار نتواند بی او روزش را به آرامش شب رساند.

خداگوید تو ای زیباتر از خورشید زیبایم
 تو ای والاترین مهمان دنیایم
بدان آغوش من باز است
 شروع کن یک قدم با تو
تمام گام های مانده اش با من...