دلنوشته ای بااستفاده ازآیات قرآن با عنوان شوق بندگی یک قطره باران
قطره ای کوچک با خود می گوید من در میان انبوه یارانم کوچکتر از آن هستم که درمقابل او جلوه ای کنم . قطره ای آبی ، تک وتنها درآن دوردستها ودر میان ابرها کوچکی خود را می بیند اما ما کوچکی خود را نمی بینیم . شاید جانهایمان شوق پرواز به دیار ودیدار دوست را ندارد و ماندن در زمین و در میان زمینیان را بیشتر می پسندد . با شوق پروازش به خیال خود به سوی برترین دیار، دیاری که خداوند ما انسانها را به فرشتگان خود به عنوان جانشین خود بروی زمین معرفی کرده است ومی فرماید : «وَ إِذْ قالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکَةِ إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلیفَةً»سوره بقره آیه30.
وآن قطره به امید آنکه لایق وصال گردد،در مسیر فنا شدن با تمام وجود پاک وشفافش پیش می رود وسقوطش را به زمین به منزله ی پرواز به سوی برترین دیار دوست می داند وبه هنگام جدایی و دل کندن از آسمان وآسمانیان،باشادی پیش می رود و صدای افتادنش همگان را خشنود می کند که زندگی تازه ای به عالم خاک می بخشد.بندگی یک قطره باران درس ایثار و از خودگذشتن را به ما آدمیان می آموزد.پس از پیوند با زمین و طی کردن سفری طولانی،خورشید دوباره او را به آسمان بر می گرداند و او قصه ی آدمیان را برای آسمانیان شرح می دهد . ای کاش آدمهای قصه را به خوبی ببیند که خوب نیز بتواند شرح دهد.با همه ی کوچکی اش درپی افکار بزرگی است و وصل شدن به دریای وسیع و بیکران که حتی نام و نشانی از او باقی نمی گذارد ؛ نهایت آرزوی اوست ونهایت خلوصش را به تصویر همگان می کشاند.
یکی قطره باران ز ابری چکید
خجل شد چو پهنای دریا بدید
که جایی که دریاست من کیستم
گر او هست حقاً که من نیستم
ای کاش داستان دلتنگی هایمان راشرح دهد نه دلشکستگی هایمان را. دلتنگی به سبب شوق دیدار نه دلشکستگی به سبب گناهانمان و کوله باری پر از گردوغبار را به آسمان نبرد وهوای آسمانیان را نفس گیـر نکند تا از همنشینی با زمینیان خوشنود باشند و همیشـه هوای آمدن به زمین را داشـته
باشند...و ما انسـانها در روزیکه گنهکاران با چهره هایشان پیش آسمانیان وزمینیان شناخته می شوند،شرمنده نشویم:
« یعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ»سوره الرحمن، آیه ی41
تبهکاران از سیمایشان شناخته مىشوند و از پیشانى و پایشان بگیرند.
ودر محضر خدایی که آگاه به تمام عالمیان است وما را می بیند، گناه نکنیم خدایی که خود فرموده: «الم یعلم بان الله یری » آیا نمی دانست که خدا او را می بیند؟علق آیه14
ونیز فرموده: «لایدرک الابصار و هو یدرک الابصار و هو الطیف الخبیر»
دیدگان او را درک نمی کنند، ولی او دیدگان او را درک می کند و او باریک بین داناست. سوره انعام آیه103
چقدر تفاوت است میان آن قطره وما آدمیان!
او یک قطره بود اینگونه عمل کرد اما ما انسانیم به گونه ای دیگر.ما نعمت عقل را داریم ولی آنگونه که باید استفاده نمی کنیم ودر عمل کوتاهی می کنیم.خداوند متعال می فرماید:
«وَ هُوَ الَّذِی یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ لَهُ اخْتِلافُ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»المؤمنون آیه ی 80.
و او کسى است که زنده مىکند و مىمیراند ؛ و رفت و آمد شب و روز از آن اوست؛ آیا اندیـشه نمىکنید؟ !
تمام مخلوقات عالم به فرمان خداوند در حرکتند به سوی او اما ما برترین مخلوق او در مسیر رفتن در جاده خاکی ها وبیراهه در جستجوی غیر او زندگی را می گذرانیم واندکی پس از دیرشدن به یاد او می افتیم ووقتی نیازی به او یافتیم او را خالصانه می خونیم: «و اذا مَسَّ الانسان الضُرُّ دعانا لِجَنبه أوقاعِداً اَوقائماً فلمّا کشفنا عنه ضُرَّه مرَّ کَأن لم یدعُنا إلی ضُرٍ مَسَّه ، کذلک زُیّنَ للمسرفین ما کانوا یعملون» و هرگاه آدمی به رنج و زیانی در افتد همان لحظه بهر حالت باشد از نشسته و خفته و ایستاده، فوراً ما را به دعا می‌خواند. آنگاه که رنج و زیانش برطرف شود باز بحال غفلت و غرور چنان باز می‌گردد که گوئی هیچ ما را برای دفع ضرر و رنج خود نخوانده، همین کفران و غفلت است که اعمال زشت تبهکاران را در نظرشان زیبانموده است. سوره ی یونس،آیه ی 12
و با همه ی دوری امان از او یکباره حس قرب به ذات پاکش را در خود می یابیم ،یک حسی قریب که خداوند سبحان به لطف خویش در نهاد وفطرت پاک تمام انسانها قرار داده:
« فاقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التی فطر الناس علیها لاتبدیل لخلق الله ذلک الدین قیم ولکن اکثر الناس لایعلمون» پس روی خود را متوجه آیین خالص پروردگار کن . این فطرتی است که خداوند انسان ها را بر آن آفریده است. دگرگونی در آفرینش الهی نیست.این است آیین استوار، ولی بیشتر مردم نمی دانند. سوره روم، آیه 30.
خداوند نیزمی فرماید : «وَ إِذَا سأَلَک عِبَادِی عَنی فَإِنی قَرِیبٌأُجِیب دَعْوَةَ الدَّاع إِذَا دَعَانِفَلْیَستَجِیبُوا لی وَ لْیُؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یَرْشدُونَ »بقره ،آیه ی186
و چون بندگان من از تو سراغ مرا میگیرند بدانند که من نزدیکم و دعوت دعاکنندگان را اجابت میکنم البته در صورتی که مرا بخوانند پس باید که آنان نیز دعوت مرا اجابت نموده و باید به من ایمان آورند تا شاید رشد یابند.
